De vrede wordt hier platgewalst4 min leestijd

Woensdag maakte de Israëlische Hoge Raad na een maandenlange juridische strijd bekend dat de Palestijnse nederzetting Khan al-Ahmar definitief gesloopt mag worden. Het gehuchtje van nog geen 200 inwoners had zich kranig geweerd alsof het een klein Gallisch dorpje tegen de Romeinse overheerser betrof. Echter, het Israëlisch-Palestijns conflict is geen stripverhaal en in het Heilige Land is – voor zover bekend – nog geen toverdrank gevonden. De Palestijnen moeten verkassen, hoe illegaal de nederzettingen volgens internationaal recht ook zijn.

Maar wat maakt één klein dorpje nu uit in een conflict dat al 70 jaar aan de gang is, en dat heeft geleid tot miljoenen vluchtelingen? De uitleg is tweeledig: enerzijds vormt Khan al-Ahmar een schakel in een strook nederzettingen die zich op termijn uit zou kunnen strekken van Jeruzalem tot aan Jericho. Als die strook eenmaal volledig is, breekt de Westelijke Jordaanoever in tweeën. Hierdoor raken de Palestijnen nóg verdeelder dan ze al zijn, waarmee het praktisch onmogelijk wordt een front te vormen tegen Israël.

Anderzijds is het vernietigen van de nederzetting een teken des tijds: de Israëlische premier Netanyahu weet zich gesterkt door de onvoorwaardelijke steun uit Washington, en beseft dat de komende jaren weleens doorslaggevend kunnen zijn. Bulldozers staan continu in opperste staat van paraatheid, klaar om huizen van ‘terroristen’ of hele dorpen plat te walsen. Kolonisatiepolitiek is al langer aan de gang, maar slaat onder de huidige regering volledig door.

Wellicht hét toonbeeld van de kolonisatiepolitiek is Hebron. De oude, welvarende stad werd in tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 geannexeerd door Israël. De lijst met gewelddadige incidenten van zowel Israëlische als Palestijnse zijde sindsdien is lang. Het absolute dieptepunt vond plaats op 25 februari 1994, toen de joodse extremist Baruch Goldstein de Ibrahimi Moskee binnendrong en 29 Palestijnen vermoordde.

Tegenwoordig wonen er zo’n 215 000 Palestijnen en ongeveer 600 Israëlische kolonisten in Hebron. De kolonisten worden vergezeld door zo’n 2000 (!) soldaten van de Israeli Defence Forces, die de stad vanaf militaire bases op de omringende heuvels in de gaten houden. Palestijnse winkels zijn gesloten, en daken gesloopt om daar bovenop appartementen voor kolonisten te kunnen bouwen. Als die hun afval kwijt moeten lopen ze niet naar de stort, maar gooien het simpelweg naar beneden.

Ik was afgelopen zomer op reis door het Midden-Oosten, en op geen enkel moment voelde ik me zó treurig als tijdens mijn bezoek aan Hebron. Vanuit het dak van een (Palestijnse) flat overzag ik samen met mijn gids Ali de stad. Hij toonde me de kogelgaten in de regentonnen op de daken. ‘Die schieten de kolonisten kapot, gewoon om te treiteren.’ Aan de voet van één van de heuvels die Hebron omsingelt, staat ondertussen een spiksplinternieuwe watersilo met Israëlische vlag te blinken in de zon. Zelfs water is hier politiek.

Netanyahu lijkt geenszins van plan gas terug te nemen voor wat betreft het bouwen van nederzettingen. Hij zou ook wel gek zijn, want hij heeft het grootste land ter wereld achter zich. Afgelopen week maakten de VS bekend hun financiële steun aan de VN Vluchtelingenorganisatie voor Palestijnen, UNRWA, stop te zetten. Naar verluidt is dit een strategie om de Palestijnen terug naar de onderhandelingstafel te lokken. Netanyahu was vol lof en noemde het een ‘gezegende en belangrijke verandering’.

Maar wat verwacht de Likud-regering van deze verandering? Dat de Palestijnen fris en fruitig aan de onderhandelingstafel verschijnen, terwijl hun families en bekenden aan hun lot worden overgelaten? Een kwetsbare groep mensen wier toegang tot scholing en medische zorg wordt afgenomen: what could possibly go wrong? Netanyahu heeft Trump volledig onder de duim, en gebroederlijk smijten ze elke deur naar vrede keihard dicht.

Van geen enkel land ter wereld zouden we dit gedrag tolereren. Vooropgesteld, Israël is een legitieme staat wiens bevolking verschrikkingen heeft meegemaakt die we ons amper voor kunnen stellen. Ten tijde van de stichting werd het ook nog eens omsingeld door louter vijandelijke mogendheden, wier eerste actie na 15 mei 1948 het verklaren van de oorlog was.

Echter, kleine staten worden groot (vrij letterlijk in het geval van Israël) en het land kan prima op zijn eigen benen staan. Volgens het International Institute for Strategic Studies heeft Israël het 14^e defensiebudget ter wereld (2017), en zelfs de oude vijanden Jordanië en Egypte erkennen het gezag van Netanyahu. We hoeven ons daarom niet langer te schamen om de regering terecht te wijzen. Een veroordeling van de kolonisatiepolitiek is geen antisemitisme. Een sanctie tegen de regering-Netanyahu is geen aanval op het jodendom. Op een bemiddelende rol van de VS hoeven we voorlopig niet te rekenen. Zolang de Likud-regering het vredesproces blokkeert, zou Europa geen zaken meer moeten doen met Israël. Het zal ons wel op de nodige beschuldigingen komen te staan, maar ergens moet een streep worden getrokken. Want, vrij naar de onvolprezen Derk Walters, Netanyahu’s Israël zegt geen sorry meer.

 

 

Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd op 6 september 2018 op http://quintenvdw.wordpress.com